Em li Agiriyê qehweyekî de rûnişti bûn, îsmet jî li wir bû. ji xwediyê qehwê av xwest mêrik jê re av hanî, îsmet yek bi yek hemû merivên qehwê re got kerem bikin avê vexwin her kesî got loşî can be, paşê ava xwe vexwar.
Dema îsmet wusa kir ez ketime nav hêstên gelekî cûda.
Zaroktiya min hate bîra min.
dema em zarok bûn cimeet kom dibûn, kalikê min an jî mezinekî din av dixwest em diçûn me av dihanî.
dema me av dirêjî wî kesî dikir me destê xwe dida ser sînga xwe û bejna xwe ditewand serê xwe dixiste ber xwe û av dida wî kesî.
paşê wî kesî yek bi yek hemû cimeetê re digot: kerem bikin avê vexwin
her kesî digot loşî can be. paşê wî kesî av vedixwar.
Dema Îsmet jî wusa kir ew rojên ez zarok bûm hatine bîra min.
Îsmet hinekî ji hij merûm be jî, ew qasî girêdayî bûna wî ya tore û kewneşopiyên kurda, meriva bi hêstiyar (xemgîn) dike.
(İsmet Kanisiya heci bekır'lıdır ve biraz akıl yoksunudur (daha doğrusu biraz saftır))
Ağrıda bir kahvede oturmuştuk. İsmet kahveciden su istedi, kahveci suyu getirip verdi.
ismet herkese tek tek suyu uzattı, buyrun su için dedi. herkes tek tek afiyet olsun dedikten sonra ismet suyu içti.
Çok farklı duygular yaşadım o an. bizim çocukluğumuzdaki cımeet'ler
(yaşlıları divanı, yada köylüler toplanma yeri) aklıma geldi, dedem yada başka bir büyük su isterdi biz götürüp elimizi göğüs kafesimize koyup, eğilip suyu verirdik, sonra o suyu alan kişi millete tek tek kerem bikin avê vexwin (buyrun su için) derdi, sonra millet afiyet olsun dedikten sonra suyu içerdi.
işte ismetde öyle yapınca o günler aklıma geldi.
demek istediğim biraz safta olsa bu derece kürt örf, adet ve geleneklerine bağlı olması insanı çok duygulandırıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder